Rozdział 6

  Obudziło mnie głośne walenie w drzwi przedziału.

-Ciszej! – wrzasnęłam.

-Otwierać!  – krzyknęła obca mi osoba.

Ociągając się wstałam z łóżka pociągowego. Podeszłam do drzwiczek i odsłoniłam firankę. Do środka weszła dziewczyna, na pierwszy rzut oka wydawała się straszna. Miała duże niebieskie oczy, włosy ścięte na jeża i ostry zarys kości policzkowych. Ubrana była w długą czarną sukienkę i czerwone martensy. Wyglądała dziwacznie, ale miała w sobie ,,to coś,, , zaintrygowała mnie.

-Przepraszam, pewnie Cię obudziłam. Jestem Justyna. – przyjaźnie się uśmiechając podała mi rękę.

-Powinnam Ci raczej podziękować, gdyby nie ty to zaspałabym i ominęła stację. Weronika. Miło mi. – odwzajemniłam uścisk. –Wiesz, może ja lepiej pościele to łóżko? –zapytałam

-Pomogę ci. – odpowiedziała.

Szybko złożyłyśmy posłanie i usiadłyśmy naprzeciwko siebie.

-Gdzie się zatrzymujesz?

-We Wrocławiu, jadę w odwiedziny do babci. A ty?

-Również – prychnęła z pogardą na wspomnienie o tym wielkim mieście. –Skąd jesteś?

-Z Kołobrzegu. –odpowiedziałam.

Justyna próbowała nie patrzeć się na moją nogę, korciło ją aby zapytać się mnie ,,Dlaczego?,,

-W sumie to ja się niejasno przedstawiłam. Mam szesnaście lat, uczęszczam do pierwszej klasy liceum. Jak już wiesz pochodzę z Wrocławia. Teraz twoja kolej- mrugnęła do mnie.

-Mam piętnaście lat, w tym roku piszę testy gimnazjalne, lubię jabłecznik i owczarki niemieckie. Mam bzika na punkcie porządku.

 Justyna zaczęła się śmiać.

-No to jesteś przeciwieństwem mnie. Ja kocham sernik , psy rasy chow- chow i jestem straszną bałaganiarą.

Śmiałyśmy się do rozpuku.

-Na ile dni zostajesz u babci? – zapytała znienacka.

-Najlepiej na zawsze.

-Spina z rodzicami? Skąd ja to znam- powiedziała.

-Wiele bym dała aby była to tylko lekka kłótnia jak u każdej dorastającej nastolatki. –westchnęłam

-Och. Widzę, że grubo się z nimi poprztykałaś.

 I na tym się skończyło. Spodobało mi się to, że Justyna nie pytała: ,,Dlaczego?,, , ,,Co się stało?,, , ,,Ale jak?,, , Wiedziała, że nie jest to dla mnie przyjemny temat do rozmów i odpuściła.

-Masz jakieś zainteresowania?

Zaskoczyło mnie  to pytanie, jakie ja mogłam mieć zainteresowania? Przez trzy lata zastanawiałam się tylko nad tym czy wzięłam rano leki. Tak naprawdę niczym się nie zajmowałam.

-Lubię.. kaczki- palnęłam.

-Naprawdę? To dość nietypowe hobby. –powiedziała i uniosła lewą brew.

-Tak, wiem. A ty? – zapytałam bo chciałam jak najszybciej uciec od tematu.

-Malarstwem, fotografią.. ogólnie to sztuką.

-Chodzisz we Wrocławiu na jakieś zajęcia tak?

-Właściwie to uczęszczam do liceum plastycznego.

-Zawsze zazdrościłam osobą, które świetnie rysowały.

-Mam ze sobą swoje prace. Chcesz rzucić okiem?

-No pewnie!- zapiszczałam.

 Wyjęła z czarnej torby brązową teczkę. Wręczyła mi ją.

-Proszę.

 Otworzyłam. Oczom ukazały mi się trzy prace. Jedna namalowana farbami przedstawiała fortepian na środku pustyni. Druga, wazon z którego wychodził zielono-złote węże. Trzecia ukazywała zachód słońca w Australii. Ta ostatnia spodobała mi się najbardziej.

-Są piękne. – powiedziałam prawdę, były przecudowne.

-Dziękuję. Miło mi.

  Nim zdążyłam dodać, że ma wielki talent, głos maszynisty poleciał z głośników.

-Za piętnaście minut, zatrzymamy się we Wrocławiu. Proszę zbierać się do wyjścia.

-Weronika!

-Słucham?- odpowiedziałam i powoli zaczęłam pakować swoje rzeczy.

-Dałabyś mi swój numer telefonu? Pomyślałam sobie, że jeżeli tu zostajesz to mogłybyśmy się spotkać.

-Oczywiście.- uśmiechnęłam się. To był pierwszy raz od trzech lat kiedy ktoś poprosił mnie o  numer. Wręcz skakałam ze szczęścia.

Wymieniłyśmy się adresami i pognałyśmy na peron. Wyszłyśmy z dworca i stanęłyśmy pod kioskiem.

-To do zobaczenia. – powiedziała Justyna.

-Do zobaczenia. Mam nadzieje, że już wkrótce się zobaczymy.

-Z pewnością. –mówiąc to podeszła do mnie i objęła.- Ja już lecę. Na razie.

-Na razie- pomachałam jej na pożegnanie.

  Wykonałam obrót wokół własnej osi. Ujrzałam postój taksówek, ruszyłam w ich stronę. Wsiadłam do pierwszej lepszej. Przywitał mnie łysy Pan z haczykowatym nosem.

-Na Główną 8. Krzyków. – powiedziałam. Taksówkarz kiwnął głową.

  Spojrzałam na zegarek w telefonie. To był błąd, zobaczyłam na ekranie długi ciąg nieodebranych połączeń od mamy i … dziwnie ale również od taty. Na wszelki wypadek wyjęłam kartę i wyrzuciłam przez okno.

-Jesteśmy na miejscu.

-Ile płacę?

-Dwadzieścia sześć złoty.

-Proszę. Dowidzenia.

 Stanęłam przed domem babci. Nie mogłam uwierzyć ile rzeczy się pozmieniało. Zobaczyłam, że za domem wystaje ogródek a w nim oczko wodne i hamak. Pisnęłam z radości, uwielbiałam po południu poleżeć na hamaku i poczytać książkę. Poczułam zapach słynnej ,,kaczki,, mojej babci. Była w domu. Rzuciłam torbę na ramię i podeszłam do drzwi, zapukałam pięć razy. Usłyszałam kroki, w progu stanęła starsza kobieta, miała na sobie czerwoną sukienkę i uśmiechała się przyjaźnie.

-B-b-babciu? – oniemiałam.

O to kolejny rozdział. Jak mówiłam będę się one pojawiały w soboty wieczorami. Mam nadzieje, że wam się spodobał. Macie tutaj mojego aska:klik

                                                                                                                Marta